Ang bayan ng Alaminos ay tanyag sa pagkakaroon ng isandaang maliliit na mga pulo (Hundred Islands) sa kanyang karagatan. Ngunit may kuwento kung paano nagkaroon ng mga pulong ito. Ang isandaang mga pulo ay umusbong pagkatapos ng isang di makalilimutang pangyayari sa nasabing bayan.

Noong unang panahon, may isang maharlikang mag-asawa na biniyayaan ng isang anak na lalaki. Sapagkat, may kaya sa buhay, lumaki ang bata na sinusunod ng mga magulang ang lahat ng kagustuhan nito. Hanggang sa magbinata na nga ito at natututo ito ng maraming bisyo. Kasama ng mga kaibigang tulad din niya ay mga maharlika, natututo itong uminom, magsugal at mambabae.

Noong unang panahon may mag-asawang taimtim na nagdarasal upang magkaroon ng anak. May dalawang taon nang nagsasama ang mag-asawang Juan at Maria ngunit wala pa rin silang mga supling.

Lahat na halos ng mga alam nilang paraan upang magka-anak ay kanila ng sinubukan. Nagawa na nilang magsayaw sa kalye kasama ng iba pang mga mag-asawang hindi rin magka-anak; nasubukan na rin nilang uminom ng iba’t ibang dahon-dahon na ayon sa matatanda ay makapagbibigay ng kanilang ninanais at kung ano-ano pang mga seremonyas. Ngunit wala pa ring supling ang nabuo sa sinapupunan ng babae.

Ilang libong taon na ang nakakaraan nang magkaroon ng matinding tagtuyot sa mundo. Ang mga pananim ay nanuyot at nasira at pati na rin ang mga alagang hayop ay nagkasakit at namatay. Walang ulan at ang mga ilog ay natuyo na rin dahil sa init ng sikat ng araw.

Noong unang panahon, may isang bayan na pinamumunuan ng isang sakim at mapagmataas na hari. Si Haring Barabas ay kinatatakutan ng kanyang mga sinasakupan ngunit palihim din nila itong kinamumuhian. Walang ibang alam gawin ang hari kundi ang mag-utos at pagalitan ang kanyang mga alipin. Ang mga utos pa man din nito ay imposibleng gawin at hindi makatwiran. Ang hari ay mahilig kumain, matulog at mag-aksaya ng kayamanan niya.

Noong unang panahon, sa isang puno sa gubat ay nagpang-abot ang mga ibon na si kalapati at si kuwago. Nag-usap ang dalawa habang sila ay nagpapahinga. Kung saan-saan naabot ang kanilang kuwentuhan hanggang sa nagpayabangan ang dalawa kung kaninong pangkat ang may mas maraming kasamahang ibon.

Parehas na iginigiit ng dalawa na sila ang mas marami kaysa sa isa. Napagkasunduan nila na upang mapatunayan kung sino ang nagsasabi ng totoo ay magtatawag at magtitipon sila ng kanilang kauri. Magkikita sila bukas sa lugar ding iyon upang bilangin kung sino nga ang mas nakararami.

Noon pa man ay matalik ng magkaibigan si baka at kalabaw. Parehas silang katuwang ng mga magsasaka sa gawaing bukid. Masipag sila at masunurin sa kanilang mga amo maski anong hirap ng trabaho sa bukid. Ngunit mayroong isang kuwento tungkol sa dalawa nang isang araw sila ay tinamad na magtrabaho.

Noong unang panahon ang pinakaunang baka at kalabaw ay itinalaga ni Bathala na tumulong sa magsasaka sa gawaing bukid. Tulad ng kanilang amo, masipag si baka at kalabaw. Hindi nila inaanlintala ang bigat ng araro at init ng araw sa trabaho sa bukid. Araw-araw na ganito ang ginagawa ng magkaibigang hayop. Sa gabi lamang sila nakakapagpahinga.

Bago pa man gumagapang ang mga ahas ay dati na silang may mga paa. Tulad ng iba pang mga hayop, ang mga ahas ay may apat na paa na kanilang ginagamit upang makalakad.

Sa gubat, tinuruan ng isang guro ang mga magkakaibigang kobra, sawa at dahong palay ng pagtatanggol sa sarili. Ang mga ito ay tinuruan ng guro sapagkat napansin nito na ang mga ahas ay maliliit at palagi silang kinakawawa ng mga mas malalaking hayop.

Maraming maraming taon na ang nakalipas, may isang mag-asawa ang biniyayaan ng dalawang anak na babae. Masaya ang buhay ng mag-anak kahit simple lang ang pamumuhay. Ngunit maagang namatay ang asawang babae kaya’t ang lalaki lamang ang naiwan upang magpalaki sa dalawang bata.

Habang lumalaki ang mga bata mapapansin ang kaibahan nila sa isa’t isa hindi lamang sa anyo kundi pati na rin sa pag-uugali. Ang panganay na si Ria ay kayumanggi at maganda. Higit sa lahat, ito ay mabait at matulungin sa kapwa. Siya ang gumagawa ng mga gawaing bahay at madalas tumutulong sa kanilang ama upang manghuli ng isda.

Noong unang panahon, ang mga diyosa ang pumipili kung anong puno ang bibigyan nila ng katangian upang mamulaklak. Ilan sa mga punong nabigyan ng ganitong kakayahan ay ang mga punong kalachuchi, katuray, adelfa, manga at iba pa. Ngunit isa sa mga hindi pinagpala upang mamulaklak ay ang puno ng Ilang-ilang.

Nalungkot si Ilang-ilang sapagkat gusto rin niyang magkaroon ng mga bulaklak. Narinig niya ang kanyang mga katabing puno na pinagmamalaki ang kanilang mga magagandang bulaklak. Naging mayabang ang mga ito na kesyo mas maganda sila. Ang mga puno daw na hindi namumulaklak ay mas mabuting putulin na lamang upang gamitin sa paggawa ng bahay o di kaya’y gawing panggatong para may pakinabang.